Kościół parafialny w Radzanowie zostal wybudowany w latach 1807-1810 i 1817-1820, a restaurowany w latach 1880, 1908-1910. Kosciół jest wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Mazowieckiego.
Budowę kościoła rozpoczęto z fundacji właścicieli miejscowych dóbr – Macieja Skrodzkiego i Józefa Krassowskiego. Świątynię przebudowano w latach 1880 i 1908-10, zapewne wg projektu Stefana Szyllera. Kościół na planie prostokąta z mniejszą absydą, pomiędzy zasadniczą bryłą a absydą niższa kaplica. Każdy z dachów dwuspadowy, nad wejściem ozdobna wieżyczka. Na frontonie wejście główne, bryła podzielona 4 półkolumnami, pomiędzy nimi płyciny z umieszczonymi rzeźbami, ściana delikatnie ryzalitowa. Na przyczółku płaskorzeźbione wyobrażenie Oka Opatrzności, Trójcy Świętej. Pod dachem delikatny, geometryczny fryz. Całość prezentuje styl klasycystyczny.
Wewnątrz kościół posiada jedną nawę, węższe, zamknięte półkoliście prezbiterium, w którym od strony północnej jest zakrystia, a od południowej tzw. skarbczyk.
Dzwonnica należy do zespołu kościelnego, oryginalna dzwonnica pochodzi z I połowy XIX wieku, obecnie została odrestaurowana. Dzwonnica jest obiektem wolnostojącym, o niezbyt wysokiej, drewnianej konstrukcji na planie kwadratu, zwieńczona czterospadowym dachem.
Kościół drewniany wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Mazowieckiego. Zespół kościoła stanowią: kościół, wolnostojąca dzwonnica, ogrodzenie a w nim liczne epitafia z XIX w.
Obecny kościół pochodzi najprawdopodobniej z przełomu XVI i XVII wieku. Kościół jest orientowany, drewniany o konstrukcji mieszanej: w nawie, kaplicach i kruchcie – konstrukcja zrębowa z bali modrzewiowych i dębowych, w prezbiterium i zakrystii – konstrukcja ryglowa. Kościół ustawiony na kamiennej podmurówce, szalowy deskami sosnowymi i topolowymi. Kościół na planie krzyża, ale kształt ten nadają mu kaplice boczne nie wyróżnione poprzecznym dachem. Na szczycie zasadniczej budowli ozdobna barokowa sygnaturka kryta blachą miedziana i cynkową.
Wyposażenie kościoła barokowo-ludowe, stanowią je ołtarze i obrazy oraz zabytkowe wyposażenie pochodzące z XVI d o XX wieku.
Dzwonnica pochodzi prawdopodobnie z końca XVII lub z początku XVIII wieku. Jest to obiekt wolnostojący. Wysoka słupowo-ramowa konstrukcja drewniana na planie kwadratu, z pozorną izbicą, kryta stromym namiotowym dachem podbitym gontem.
Cmentarz w Bukównie równiez jest wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Mazowieckiego. Najstarsze pomniki i tablice na cmentarzu datowane na II połowę XIX w.
Na cmentarzu znajduje się kaplica grzebalna rodziny Zakrzewskich. Wewnątrz znajduje się jedna tablica żeliwna pamiątkowa zmarłych z rodziny Sadkowskich z datami 1831 i 1855. W pobliżu kapliczki kamienne nagrobki z XIX w. niektóre bogato zdobione lub rzeźbione.
Na cmentarzu znajduje się płyta pamiątkowa w miejscu grobu Dionizego Czachowskiego – przywódcy powstania styczniowego. Na płycie widnieje napis: „Tu od roku 1863 spoczywała zwłoki/ pułkownika powstanie styczniowego/ Ś.P. DYONIZEGO CZACHOWSKIEGO/ ur. 5 kwietnia 1810 r./ poległego w walce o wolność ojczyzny/6 listopada 1863 r./ pod Jaworem Soleckim/ w dniu 30 października 1938 r.”. Obecnie prochy Czachowskiego spoczywają w granitowym sarkofagu w kaplicy kościoła oo. Bernardynów w Radomiu (Radomskie Mauzoleum) od 1938 roku.
Miejsca pamięci narodowej
Historia kaplicy w Smardzewie*
Dawno, dawno temu do wsi Smardzew sprowadził się z Błeszna dziedzic Młocki z żoną i córkami. Zamieszkał on we dworze we wsi Smardzew. Był bardzo bogaty i dlatego postanowił zakupić ziemię od mieszkańców wsi. Udało mu się zakupić 50 mórg ziemi i lasów. Wielu biednych ludzi pracowało na jego ziemiach jako służba.
Dziedzic wpadł na pomysł, aby zbudować kaplicę, ponieważ nie chciał, by on i jego rodzina byli pochowani na cmentarzu, tylko w podziemiach kaplicy. Kaplica była zbudowana z czerwonej cegły i kamienia, pokryta czarnymi dachówkami, w środku był ołtarz i piwnice. Do środka prowadziły drewniane, masywne drzwi. Kaplica była dumą właścicieli Smardzewa. Odbywały się w niej różne uroczystości religijne: chrzty, śluby, pogrzeby rodziny Młockich, msze odprawiane przez księży z Jasionnej, Bukówna, a potem z Radzanowa. Budowla posiadała też duże okna. Na zewnątrz był ogródek, a do kaplicy prowadziła aleja. Młocki przed śmiercią powiedział, że ukrył złoto pod
podłogą. Po śmierci dziedzica, jego żony oraz córek zaczęto szukać złota, ale niestety bogactwo przepadło. Zwłoki rodziny Młockich włożono do metalowych trumien i umieszczono w podziemiach. Młocki pozostawił w banku prawdopodobnie równowartość 6 mórg ziemi na utrzymanie kaplicy. Po II wojnie światowej przy zmianie rządu ziemia straciła na wartości, a kaplica popadła w ruinę (część materiałów rozkradli mieszkańcy), piwnice zostały zasypane gruzem, 20 z 50 mórg ziemi dziedzica zakupił dziedzic Kiciński.
Opowiastki związane z kaplicą:
– Jeden z mieszkańców ze zrabowanych desek postawił kurnik i gdy była burza, to jeden piorun uderzył i zapalił budowlę, a drugi ugasił kurnik. Zdesperowany rolnik rozebrał kurnik, a deski odwiózł na miejsce, gdzie stała kaplica.
– Pewnego razu na wzgórze trafił kłusownik. Miejsce wydawało mu się sposobne, wokół cisza. Na pół senny wyciągnął tytoń i zaczął palić. Nagle usłyszał: – daj trochę!
Rozejrzał się, ale wokoło nikogo nie było. Chłop przestraszył się. Rankiem znaleziono go na wpół martwego. Na jego kożuchu widniał ślad odbitej ręki.
*Żródło „615 lat Radzanów i okolice” Monografia Ziemi Radzanowskiej